مادرانگی

درست زمانی که بین همه ی اگر ها و باید و شاید ها و چون و چرا ها مصمم می  شوی بنشینی بر سر سجاده ی مهرش و از خدا نام مادر را التماس کنی ....

و بعد  خدا منتش را ... نعمتش را.... در حقت تمام کند و نام زیبای مادر را برازنده ی باقی  اسمت کند
قصه ی روزهای تنهاییت تمام می شود

یکی می آید که تو، به لطف  بودنش بهترین حس ها را تجربه می کنی و به ضمانتش وامِ مادرانگی می گیری

به  همینِ تسهیل بی بدلیل ... خودت به میل خودت ، خودت را از دفتر اولویت هایِ خودت، داوطلبانه خط می زنی .... و یک نفر را مادرانگی می کنی تا مرز مادر شدن و حتی بعد تر ....

درست مثل مادرت ....

یادم بماند که همه ی این ها  خستگی دارد ... نگرانی دارد...

این حذفِ خودها!!!!! در خیلی از جاهایِ زندگی سخت است ... گاهی درد هم دارد

یادم بماند تصمیمی که گرفتم تصمیم کبری است و خیلی بزرگ ....

اما می ارزد به همان مادرانگی نمی ارزد؟؟؟